هم تل‌آویو، هم حامیان آمریکایی-اروپایی آن و هم رژیم‌های مرعوب و دست‌نشانده آنان در منطقه به روشنی دریافته‌اند که دیگر زمان بزن در رو پایان یافته و آسیب‌پذیری اسرائیل به حدی است که هر اقدام احمقانه آنان در تعدی به منافع ایران با پاسخ محکم و قاطع و در زمان و مکان مدنظر تهران مواجه خواهد شد.

رژیم صهیونیستی با هدف انتقال کانون بحران از سرزمین‌های اشغالی به منطقه خلیج فارس و دریای عمان و کاهش فشارهای سیاسی و امنیتی به هیئت حاکمه این رژیم، به دنبال ایجاد اختلال سایبری در سامانه‌های ناوبری هوایی و دریایی در منطقه خلیج فارس و دریای عمان و بی‌ثبات‌سازی شرایط امنیتی در منطقه است.

انفجارها و ناآرامی صورت گرفته از زمان اعلام رسمی روابط امارات با رژیم صهیونیستی، در مناطق مختلف امارات به ویژه در مراکز تجاری و بنادر آن، بیانگر پیامد‌های اشتباه محاسباتی امارات مبنی بر همگرایی با رژیم صهیونیستی است.

رفتار امارات و بحرین و فاصله گرفتن آنها از فلسطین نشان می‌دهد که آنها چندان درک و توجهی به اصل مردم شناسی و توجه به افکار عمومی ندارند، نکته‌ای که در آینده نه چندان دور زمینه‌ساز انزوای آنها خواهد شد.

عادت وحشیانه رژیم‌های مرتجع وابسته به غرب که با اره کردن «جمال خاشقجی» جهان را شوکه کرد به همان جا ختم نشد. با فوت مشکوک فعال اماراتی که در سایه عدم برخورد نهادهای حقوق بشری و سکوت کشورهای مدعی و رسانه‌های غربی رقم خورد، ظاهرا قرار است جنایاتی از این دست ادامه یابد.

حال با توجه به اثبات پوشالی بودن قدرت ادعایی اسرائیل، به نظر می‌رسد دولت‌های محافظه‌کار عرب که با چراغ سبز محور سعودی ـ آمریکایی و سوار بر موج ایران‌هراسی به آشکارسازی روابط با جرثومه شیطان در جلوی دوربین‌ها تن دادند، اکنون نباید فرصت این آزمون حساس را برای فرار از این ننگ ابدی از دست بدهند، آزمونی که با توجه به قرائن موجود، بعید نیست آزمون آخر باشد!

تلقی واشینگتن این است که تثبیت انقلاب یمن برای منافع حیاتی آمریکا در غرب آسیا به شدت تهدیدزا است. به همین دلیل موضع اعمالی آن‌ها نسبت به این بحران همواره تلاش همه جانبه برای سرکوب انقلاب یمن بوده است، هدفی که به نظر می‌رسد در ورای اقدامات دیپلماتیک آن‌ها برای برقراری آتش‌بس نیز دنبال می‌شود.

پشتیبانی تسلیحاتی از قبائل مخالف حکومت مرکزی، تلاش برای نفوذ در احزاب سیاسی با هدف ایجاد شکاف، حمایت از تجزیه عراق و ایفای نقش در قدرت‌گیری گروه‌های تکفیری مانند داعش، از جمله خاطرات تلخ بازمانده از تاریخ روابط شیخ‌نشین‌های خلیج فارس با عراقِ پس از صدام است.

سازش با رژیم صهیونیستی و سرسختی با ایران با توجه به جایگاه این دو نزد ملت‌های عرب می‌تواند نارضایتی‌های عمومی را افزایش ‌دهد. این موضوع با توجه به دسته‌بندی رژیم‌های عربی در ردیف دولت‌های ضعیف و بحران مشروعیت در این کشورها، بقای این رژیم‌ها را با مخاطرات بیشتر در آینده مواجه می‌سازد.

تعارض منافع ریاض و ابوظبی در یمن، به عنوان دو عضو اصلی ائتلاف سعودی در حمله به همسایه‌ی جنوبی خود، باعث تضعیف این ائتلاف شده و تلاش‌های مقامات عربستان برای نظیر توافق ریاض، نتوانسته پیوندهای این ائتلاف را به طور محسوسی تقویت کند.