سفر محمد اسلامی به وین برای شرکت در شصت و نهمین کنفرانس آژانس بین المللی انرژی اتمی، صحنه‌ای راهبردی برای ایران است؛ جایی که با ارائه قطعنامه ممنوعیت حمله به تأسیسات هسته‌ای، هم سکوت آژانس را به چالش می‌کشد و هم استانداردهای دوگانه قدرت‌ها را آشکار می‌سازد.

پرونده هسته‌ای ایران طی دو دهه گذشته، عرصه‌ای برای تصمیم‌سازی‌های کلان ملی بوده است. با وجود چارچوب مشخص و تقریبا ثابت فرآیند تصمیم‌گیری، برخی افراد و جریانات سیاسی تلاش می‌کنند آن را به میدان رقابت‌های جناحی و تسویه‌حساب‌های شخصی بدل نمایند،رویکردی که جز تضعیف انسجام داخلی ثمری ندارد.

وقتی استاندار اصفهان هشدار می‌دهد که «دیگر فرونشست را زلزله خاموش نمی‌نامیم، بلکه آتش‌فشانی است که فوران کرده»، در حقیقت پرده از بحرانی برمی‌دارد که نه صرفاً یک تهدید زیست‌محیطی عادی، بلکه خطری برای بقای یک تمدن چند هزار ساله است.

در حالی که جمهوری‌خواهان امید زیادی به پیروزی در انتخابات میان‌دوره‌ای 2026 دارند، نظرسنجی‌های جدید نشان می‌دهد جنگ در خاورمیانه می‌تواند به پاشنه آشیل کارزار ترامپ بدل شود. افزایش قیمت انرژی، هزینه‌های اقتصادی و تناقض با شعار «اول آمریکا» محبوبیت جمهوری‌خواهان را تهدید می‌کند.

بیانیه شعام و گزارش عراقچی در مجلس در واقع یک پیام مشترک دارند: ایران آماده همکاری مشروط با آژانس است؛ همکاری‌ای که در خدمت منافع ملی، امنیت کشور و چارچوب‌های قانونی تعریف می‌شود. اگر این روند ادامه یابد، هم دست ایران در صحنه بین‌المللی پرقدرت‌تر خواهد بود و هم در فضای داخلی، افراطیون ضد دیپلماسی به تدریج با واقعیت اجماع ملی مواجه خواهند شد.