ارسال بازرس ویژه سازمان ملل متحد به گوانتانامو برای اولین بار پس از 20 سال به وضوح نشان می‌دهد که سازمان ملل متحد چگونه در طول دو دهه نسبت به انجام حداقلی‌ترین وظایف خود در قبال این پرونده حساس بی‌توجه بوده است!

وندی شرمن در دولت جو بایدن به عنوان یکی از بازیگران اصلی این وزارتخانه خدمت کرد او بر اهداف و چالش‌های کلیدی سیاست خارجی‌ آمریکا خاصه در حوزه چین تمرکز داشت.

منابع خبری از مرگ «اشتون کارتر»، وزیر دفاع پیشین آمریکا خبر دادند که همواره جمهوری اسلامی ایران را تهدید به گزینه نظامی می‌کرد.

بهتر بود آمریکایی‌ها قبل از هر نمایش و قهرمان‌پروری در رسانه‌ها و صفحات مجازی، پاسخ می‌دادند که چگونه طی 20 سال حضور بیش از 100 هزار نیروی آمریکا و ناتو در افغانستان، یافتن و حذف سران القاعده میسر نشد اما اینک و بدون حضور نظامی از حذف فیزیکی ایمن الظواهری سخن گفته می‌شود؟

آمریکا مدت‌هاست ضمن اشغالگری و غارت منابع سوریه، پایگاه‌های امنی برای تروریست‌ها ایجاد کرده که نتیجه آن استمرار بحران در منطقه و گسترش موج اعتراض‌ها در این خصوص است.

دولت بایدن برای اثبات مخالفت واقعی با سیاست‌های ترامپ و نشان دادن حسنِ‌نیت و صداقت خود، باید لغو همه تحریم‌های برجامی و پسابرجامی با هر عنوانی را که مانع انتفاع ایران از منافع برجام می‌شود را در دستور کار قرار دهد.

مطالبه منطقی ایران برای ضمانت گرفتن از آمریکا نه تنها مانعی برای دستیابی به توافق نیست بلکه با توجه به تجربیات گذشته ارزش آن معادل کلیت شکل‌گیری توافق و پایداری آن است.

صورت مسئله مذاکراتی که 8 آذرماه آغاز می‌شود بسیار روشن است: «رفع موثر و قابل راستی‌آزمایی همه تحریم‌ها همراه با ارائه تضمین در مورد عدم تکرار وضعیت گذشته در قبال اجرای زمان‌دار تعهدات باقی مانده ایران در برجام.»

منتقدین می‌گویند چگونه در زمانه‌ای که «میلان‌کندرا» و «هاروکی موراکامی» زندگی می‌کنند چنین انتخاب‌های عجیب‌وغریبی انجام می‌شود.