یک سال پس از آغاز به کار دولت چهاردهم، مهم‌ترین مسئله سیاست خارجی ایران موضوع هسته‌ای و تحریم‌های آمریکا علیه کشور بوده است. دولت توانست مذاکرات غیرمستقیم با آمریکا را آغاز کند، اما در نهایت اسرائیل و آمریکا بدون هیچ بهانه‌ای جنگ علیه ایران را آغاز کردند و تمامی تأسیسات هسته‌ای ایران را از بین بردند.

مشاور و دستیار مقام معظم رهبری در واکنش به فعال‌سازی مکانیسم اسنپ‌بک توسط تروئیکای اروپایی، این اقدام را گامی بی‌اثر و پیچیده‌کننده در عرصه دیپلماسی خواند و تاکید کرد که اراده جمهوری اسلامی ایران برای حفظ استقلال و پیشرفت به هیچ وجه تضعیف نخواهد شد.

وزرای امور خارجه فرانسه، آلمان و بریتانیا و مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا با عراقچی تماس گرفتند و از قصد خود برای اطلاع‌رسانی به شورای امنیت خبر دادند. وزیر امور خارجه این اقدام را غیرقانونی دانست و تأکید کرد: ایران برای حفظ حقوق و منافع ملی خود پاسخ مناسب خواهد داد.

کاظم غریب‌آبادی، معاون وزیر امور خارجه، در واکنش به احتمال فعال‌سازی مکانیسم ماشه از سوی اروپا هشدار داد. وی گفت: اجرای اسنپ‌بک به معنای تاثیر مستقیم بر روابط ایران و آژانس خواهد بود و اروپا با این اقدام خود را از عرصه دیپلماسی کنار می‌زند.

مکانیسم ماشه که در دل برجام و ذیل قطعنامه 2231 شورای امنیت طراحی شد، بار دیگر در کانون توجه رسانه‌ها و محافل سیاسی قرار گرفته است. اما تجربه تحریم‌های گذشته نشان می‌دهد که بازگشت احتمالی تحریم‌های سازمان ملل تفاوتی بنیادین در وضعیت اقتصادی ایران ایجاد نمی‌کند و بیش از هر چیز ابزاری سیاسی و روانی است.

مذاکرات اخیر ایران و آژانس در وین نشان داد که جمهوری اسلامی همچنان مسیر همکاری فنی و حرفه‌ای را دنبال می‌کند، اما این روند در گرو پرهیز آژانس از سیاست‌ورزی و بازگشت اروپا و آمریکا به تعهدات برجامی است. آینده پرونده هسته‌ای در نقطه‌ای حساس میان «دیپلماسی» و «مکانیسم ماشه» قرار گرفته است.

سید عباس عراقچی، وزیر امور خارجه در گفت‌وگوی اختصاصی با ایرنا ضمن تأکید بر ضرورت نگاه واقع‌بینانه به مقوله مذاکره و جنگ گفت: «نه مذاکره و نه جنگ هیچ‌کدام تقدس یا پلیدی ذاتی ندارند و نباید با نگاه صفر و صدی به این دو پدیده نگریست.»

حضور رهبران اروپا در کنار زلنسکی در کاخ سفید، به‌ظاهر نشانی از همبستگی در برابر روسیه است؛ اما با نگاهی راهبردی، این سفر بیش از آنکه استقلال اروپا را تقویت کند، پرده‌ای تازه از وابستگی و نمایش تبلیغاتی ترامپ برای فرار از بحران‌های داخلی و جهانی را آشکار می‌سازد.

در شرایط پساجنگ، سینما می‌تواند روایتی انسانی، فرهنگی و صلح‌جویانه از جامعه ایرانی را بازتاب دهد. دیپلماسی اسکار نه صرفاً رقابتی سینمایی، بلکه بخشی از راهبرد فرهنگی برای احیای حضور ایران در عرصه جهانی است؛ حضوری که نیازمند حمایت نظام‌مند از فیلم‌سازان، توجه به ترجمان جهانی روایت‌های بومی، و پیوند هوشمندانه هنر و سیاست خارجی کشور است.