محمدجواد روح نوشت: «پزشکیان کار خود را کرده است و ضربه خود را زده. او نه‌فقط تندروهای داخلی را با پرسشی صریح مواجه می‌کند که «اگر حرف نزنیم، پس جنگ کنیم؟»؛ سیگنالی را به جامعه بین‌المللی می‌فرستد و نشان می‌دهد در ایران، جریان خواستار پذیرش نظم جهانی فعال است.»

به نظر می‌رسد مجموعه عملکردهای شش‌ماه گذشته به صورتی بوده که دست‌کم در سه حوزه، جایگاه وزارت امورخارجه در حال تخفیف و تضعیف است.

«روزنه‌گشایی» چه در سطح داخلی و چه در سطح خارجی، راهبردی است که می‌کوشد از کمترین فرصت‌ها، محدودترین امکانات و اندک تریبون‌های باقیمانده «برای ایران» سود جوید و سخن گوید و روزن و راهی بگشاید. در چارچوب این راهبرد، ظریف در میانه زمستان سخت 1403 و در نخستین روزهای دولت جدید ترامپ، یکی از ظرفیت‌های معدود و محدود موجود برای ایران در سطح جهانی است.

وقتی همایشی با عنوان «وفاق‌ملی» برگزار می‌شود و تقریباً همه طیف‌های سیاسی و فکری را که می‌توان رویکرد آنها را ذیل منافع‌ملی و «مسئله ایران» تعریف کرد، گرد می‌آورد تا حلقه گمشده روندهای سیاسی-اجرایی همه این سال‌ها را به بحث گذارند؛ از هر طرف سروصدا برمی‌خیزد که چرا چنین همایشی برپا کرده‌اید؟ در پی چه هستید؟ خروجی آن چه خواهد بود؟

چنین است که مسئولیت و اهمیت راهبرد پیش روی پزشکیان، حتی فراتر از پر کردن جای خالی هاشمی است...

همانطور که جیمی کارتر بود. او رئیس‌ بزرگترین قدرت جهان بود؛ اما چنان رویاها و ایده‌آل‌ها و شعارهایش را جدی گرفت که در همان‌ها غرق شد.

انگار تشتی آب سرد بر روی آنان ریخته باشند. انتظارشان بسیار بود و آنچه حاصل شد، بسیار اندک. پرسش اصلی این است که بسیاری از انتظارات نادرست بود؛ یا آنچه حاصل آمده است و متناسب با آن انتظار نمی‌نماید، باید به چالش کشید؟ به نظر می‌رسد هر دو سوی این معادله، نیازمند تجدیدنظر و نقد است.