همزمان با درخواست گسترده کشورهای عربی، اسلامی، اروپایی و آسیایی برای برگزاری نشست فوق‌العاده شورای امنیت درباره طرح اشغال کامل غزه توسط رژیم صهیونیستی، منابع دیپلماتیک اعلام کردند که آمریکا با تمام توان در تلاش برای ممانعت از این نشست است.

دادستان کل آمریکا روز پنج‌شنبه از تعیین جایزه 50 میلیون دلاری برای هر اطلاعاتی که به دستگیری نیکولاس مادورو، رئیس‌جمهور ونزوئلا منجر شود، خبر داد.

معاون سخنگوی وزارت خارجه آمریکا با تأکید بر تداوم حمایت واشنگتن از اوکراین اعلام کرد: «ما خواهان صلحی پایدار هستیم و همچنان شانه‌به‌شانه در کنار کی‌یف خواهیم ایستاد.» وی همچنین بر لزوم ادامه مذاکرات مستقیم و آتش‌بس بدون قید و شرط تأکید کرد.

بنیامین نتانیاهو پس از پنج روز گفت‌وگو با مقامات کاخ سفید و رایزنی درباره آتش‌بس غزه، تبادل گروگان‌ها و هماهنگی نظامی با آمریکا، واشنگتن را ترک کرد.

در حالی‌که آتش‌بس موقت به‌ظاهر پایان تنش‌های اخیر میان ایران و محور آمریکایی-صهیونیستی بود، شواهد حکایت از عمق‌گیری اختلافات درون اردوگاه غربی دارد. ناکامی حمله اخیر، آشفتگی در روایت‌ها، سکوت کاخ سفید و تفرقه در کابینه اسرائیل، همگی نشانه‌هایی از شکاف استراتژیک در مواجهه با تهران هستند.

نشریه آمریکایی فارن پالسی هشدار داد که گسترش عملیات نظامی آمریکا علیه ایران در صورت عدم وجود راهبرد دقیق، می‌تواند به شکست راهبردی واشنگتن منجر شود. این جنگ ممکن است پیامدهای ناخواسته و پرهزینه‌ای برای آمریکا به دنبال داشته باشد.

واشنگتن نمی‌تواند با حمله احتمالی به فردو برای کسب دستاورد سیاسی و خارج کردن اسرائیل از مخمصه از فراگیر شدن جنگ و تبعات آن بگریزد. حمله به فردو یعنی ورود به جنگ مستقیم با ایران که هزینه‌های اصلی آن را آمریکا و متحدانش خواهند داد.

وندی شرمن، مذاکره‌کننده ارشد پیشین آمریکا، با اعتراف به آغاز دشمنی واشنگتن با ایران، نقش حیاتی غنی‌سازی، پشیمانی از اهانت به ملت و شکنندگی تصمیم‌سازی آمریکا، روایتی کم‌سابقه از برجام ارائه داد.

بیانات امروز رهبر انقلاب روشن کرد: طرح آمریکا تلاش مجدد برای حذف صنعت هسته‌ای ایران است. پاسخ هم قاطع بود: قبلاً خواستند پیچ‌ و مهره‌ها را باز کنند، اما صنعت هسته ای ایران قوی‌تر شد. بازهم قوی تر می شود.حالا توپ در زمین واشنگتن است؛ یا مسیر مذاکره متوازن یا پذیرش شکست زودهنگام.

خطوط قرمز تهران، واشنگتن و بروکسل(پایتخت اتحادیه اروپا) به نقطه تلاقی رسیده‌ است. این وضع برای همه طرف‌ها هشدار دهنده خواهد بود اگر نتوان در آن تعادل ایجاد کرد. اما «تعادل» چگونه ممکن خواهد شد اگر صحنه از اراده لازم میان هریک از طرف‌ها برای این امر تهی باشد؟