ادعای ترامپ درباره بی‌نقشی آمریکا در تجاوز رژیم صهیونیستی به ایران، با اسناد و مواضع قبلی او در تضاد است. تلاش برای تطهیر آمریکا از جنایات اخیر، نشان‌دهنده هراس از اقتدار نظامی ایران و واکنش‌های احتمالی تهران است.

رئیس‌جمهور آمریکا با اشاره به حمله اخیر رژیم صهیونیستی به ایران گفت: این حمله «باید رخ می‌داد» تا ایران برای توافق آماده‌تر شود.

ترامپ صحنه‌ای ساخت دیپلماتیک؛ اما نه برای توافق، بلکه برای ایجاد فضای پوششی. آن هم پوششی برای تحرکات نظامی رژیم صهیونیستی. این همان چیزی است که می‌توان نامش را گذاشت: تله دیپلماسی؛ جایی که دعوت به گفت‌وگو، ماسکی می‌شود بر چهره یک حمله برنامه‌ریزی‌شده.

رئیس جمهور آمریکا در خصوص مکالمه تلفنی با پوتین گفت: رئیس جمهور روسیه، مانند من، احساس می‌کند که این جنگ بین اسرائیل و ایران باید پایان یابد.

اعتراف آشکار ترامپ نه‌تنها نقش مستقیم واشنگتن در طراحی و هدایت حمله تروریستی را تأیید می‌کند، بلکه به معنای شراکت رسمی آمریکا در عملیاتی است که می‌تواند منشأ یک درگیری تمام‌عیار در منطقه باشد. سخنان ترامپ به وضوح نشان می‌دهد که عملیات اخیر صهیونیست‌ها نه به صورت مستقل، بلکه در قالب یک طرح مشترک با آمریکا و با هدایت مستقیم واشنگتن به انجام رسیده است.

دونالد ترامپ با دفاع از حمله رژیم صهیونیستی به ایران، خواستار بازگشت تهران به توافق هسته‌ای شد و تهدید کرد حملات آینده "وحشیانه‌تر" خواهد بود. در پی این اظهارات، عربستان سعودی این حملات را محکوم کرد و ایران، آمریکا را مسئول پیامدهای آن دانست.

تهدیدات ترامپ، خروج نیروهای آمریکا از منطقه، فشار قطعنامه شورای حکام و اخبار مبهم از مذاکرات مسقط؛ واشنگتن همه ابزارهای فشار روانی را فعال کرده تا طرح یک‌طرفه خود را به ایران تحمیل کند. تهران اما صریح است: «توافق، فقط با پذیرش حق غنی‌سازی ایران و رفع تحریم‌ها شدنی است.»

دونالد ترامپ در واکنش به عذرخواهی ایلان ماسک از خود گفت: این اقدام «خیلی خوب بود»، اما اشاره‌ای به اینکه آیا حاضر است گذشته‌ها را فراموش کند یا خیر نکرد.

تحولات اخیر در آمریکا، از سرکوب معترضان مهاجرتی در لس‌آنجلس تا اعزام نیروهای نظامی توسط ترامپ، بار دیگر چهره واقعی ساختار قدرت در این کشور را برملا ساخت؛ ساختاری که دموکراسی‌اش دروغین، حقوق بشرش ابزاری و انسجامش رو به زوال است.

رفتارشناسی دونالد ترامپ در مواجهه با اعتراضات مردمی در لس‌آنجلس، به‌ویژه در زمینه حقوق مهاجران، بیانگر نوعی نگرش اقتدارگرای پوپولیستی است که در آن، هیچ جایی برای گفت‌وگوی مدنی، شنیدن صدای معترضان یا بازنگری در سیاست‌ها وجود ندارد.