برجام (803 خبر)

با پایان دوره 10 ساله قطعنامه 2231، موضوع ایران از دستورکار برجامی شورای حکام خارج شد و بررسی فعالیت‌های هسته‌ای این کشور از این پس تنها در چارچوب توافق‌نامه‌های پادمانی انجام می‌شود. ایران همکاری خود با آژانس را محدود به چارچوب قانونی و پادمان‌ها اعلام کرده است.

هفت کشور صنعتی جهان (گروه جی‌7) در پایان نشست خود در کانادا، در بیانیه‌ای مشترک از ایران خواستند با حمایت تروئیکای اروپایی وارد گفت‌وگوی مستقیم با آمریکا شود و همکاری کامل خود با آژانس بین‌المللی انرژی اتمی را از سر گیرد.

سعید خطیب‌زاده، معاون وزیر خارجه ایران، با تأکید بر اینکه «موشک‌ها برای حفظ حاکمیت ملی هستند و موضوع مذاکره نیستند»، گفت که ادامه یا ازسرگیری مذاکرات هسته‌ای با آمریکا به رفتار و نیت واشنگتن بستگی دارد.

دیپلمات ارشد روس با تاکید بر اینکه غرب در امور مربوط به برجام به تهدید و اولتیماتوم متکی است، خاطر نشان کرد: اما این روش در مورد ایران جواب نمی‌دهد.

در حال حاضر دستگاه دیپلماسی ما انتظارات را برآورده نمی‌کند و یک پراکندگی و بی‌عملی قابل مشاهده است که در جای خود باید بررسی شود.در صورتی که چنین وضعیتی ادامه داشته باشد، غیر از اینکه دولت را در فضای داخلی دچار سردرگمی می‌کند، در فضای بین‌المللی نیز چنان که شایسته است روی ما حساب نمی‌کنند.

اختلاف عمیق میان اعضای شورای امنیت بر سر بازگشت تحریم‌ها علیه ایران، به شکافی بی‌سابقه در نظام حقوق بین‌الملل انجامیده است. روسیه با اعلام بی‌اعتباری قطعنامه‌های ضدایرانی، عملاً پیام داد که نظم جهانی پیشین دیگر وجود ندارد و میدان سیاست جای حقوق را گرفته است.

«یسری ابوشادی» بازرس پیشین آژانس بین‌المللی انرژی اتمی تأکید کرد که تصور نابودی کامل برنامه هسته‌ای ایران نادرست است و ادعای آمریکا و رژیم صهیونیستی درباره انهدام تأسیسات هسته‌ای ایران واقعیت ندارد. او گفت ایران همچنان به تعهدات پادمانی خود پایبند است و مسیر مذاکره را باز گذاشته است.

مرور عبرت‌های برجام شکست‌خورده، اسنپ‌بک و... برای درس‌گرفتن از تاریخ چیزی بدی نیست؛ اما اگر تبدیل به متن تحولات اجتماعی - سیاسی کشور شود، جامعه چه برداشتی از آن می‌کند؟ نتیجه جدال لفظی ظریف - لاوروف، روحانی - جلیلی و امثال آن چیست؟ آیا جامعه فهمی جز جدال دو لشکر شکست‌خورده بر سر علل شکست از آن خواهد داشت؟

یکی از نخستین و مهم‌ترین موضوعاتی که در طول مذاکرات برجام مطرح شد و تا روزهای پایانی گفت‌وگوها جزو اختلافات اساسی دو طرف باقی ماند، تعیین مدت زمان اعتبار این توافق بود. ایران بر این باور بود که برجام یک چهارچوب موقت و کوتاه‌مدت است که طی آن، تهران با هدف ایجاد اعتماد و اثبات صلح‌آمیز بودن برنامه هسته‌ای خود، نظارت‌های مشترک را برای مدت زمان مشخصی می‌پذیرد.