سازمان غذاودارو اعلام کرده که خانواده‌ها با کدملی کودک می‌توانند برای هر نوزادِ زیر 2 سال ماهانه 20 قوطی شیرخشک بخرند که تنها به نیمی از آن یارانه تعلق می‌گیرد..

«حذف ارز ترجیحی شیرخشک» و پرداخت مستقیم یارانه به خانوارهای دارای فرزند شیرخوار، آخرین تصمیم دولت برای مدیریت بازار متلاطم این کالا و اقدامی قابل دفاع برای مدیریت بازار شیر خشک است، اما سئوال اینجاست که چرا این نسخه برای درمان دردهای مزمن‌تر تجویز نمی‌شود؟!

به نظر می‌رسد برای رفع کمبود شیرخشک که چند ماهی است بازار را متلاطم و خانواده‌ها را نگران کرده است، راه میانبری برگزیده شده است؛ واردات. جای تردید نیست که رفع مشکل شیرخشک در کوتاه‌ترین زمان، وظیفه اصلی نهادهای مرتبط است اما این راهکار سریع و میانبر نباید به تضعیف تولید داخل بینجامد.

مشاور رئیس سازمان غذا و دارو از ورود یک میلیون و 100 هزار قوطی شیرخشک دپو شده در گمرک به بازار طی 24 ساعت آینده خبر داد.

کمبود شیر خشک در بازار طی هفته‌های اخیر به یکی از مهمترین مشکلات خانواده‌های دارای فرزند خردسال تبدیل شده است. والدین از این داروخانه به آن داروخانه می‌روند و در نهایت دست خالی برمی‌گردند. سوال اینجاست که مهمترین دلیل بروز این مشکل چیست؟ و چرا کشور ما که زمانی صادرکننده این محصول بود، اکنون در تأمین نیاز نوزدان خود ناتوان شده است؟

بانک مرکزی آماری درباره واردات ملزومات درمانی و بهداشتی از ابتدای سال 1402 ارائه کرد که برای دارو، تجهیزات پزشکی، شیر خشک، مواد اولیه مکمل‌های درمانی و بهداشتی مجموعا 156 میلیون دلار تخصیص داده که 106 میلیون دلار آن تامین و پرداخت شده است.