نهاد امنیتی ملی مکمل تصمیم‌گیری است نه جایگزین آن. در صورتی که تغییرات مدیریتی و ساختاری در نهاد امنیت ملی همراه با افزایش انتظارات غیرواقعی باشد، منجر به کاهش سرمایه عملکردی آن می‌شود. ساختارهای حوزه امنیت ملی، ابزار اداره کشور نیستند؛ زیرساخت تداوم آن محسوب می‌شوند.

نظام قضایی ایران در مرحله‌ای حساس از تاریخ خود ایستاده است. هم مطالبات عمومی برای عدالت شفاف، بی‌طرف و سریع رو به افزایش است، هم فرصت‌های نهادی، قانونی و برنامه‌ریزی برای اصلاح فراهم شده‌اند. آنچه در این میان تعیین‌کننده است، عبور از اصلاحات نمایشی به سوی اصلاحات ساختاری، مشارکت‌پذیر و مردم‌محور است.

عربستان سعودی با انتشار بیانیه‌ای رسمی، حملات رژیم صهیونیستی به ایران را به شدت محکوم کرد. ریاض این اقدامات را ناقض قوانین بین‌المللی دانست و تأکید کرد که تجاوز به حاکمیت و امنیت کشورها پذیرفتنی نیست و باید به اصول حقوق بین‌الملل احترام گذاشت.

اگر مشکلاتی را که بزرگ‌تر از حجاب است نادیده بگیریم و سراغ مشکلات کوچک‌تر برویم حاکمیت از جامعه فاصله خواهد گرفت. اکنون قانون حجاب نه‌تنها مورد انتقاد کسانی است که حامیان حجاب اختیاری نامیده می‌شوند بلکه مورد اعتراض دینداران و برخی مراجع هم قرار دارد.

نشست مشترک سخنگویان قوای سه گانه را باید به فال نیک گرفت. هماهنگی میان حوزه‌های اطلاع رسانی دولت و سایر ارکان حاکمیت، افزایش هماهنگی برای انتشار دقیق و سریع اطلاعات و بازگرداندن مرجعیت رسانه ای به داخل کشور می تواند بخشی از دستاوردهای این دیدارها باشد.

با کابینه‌‌‌ای که رأی اعتماد مجلس دوازدهم را کسب کرده می‌توان به شکل گیری یک فرهنگ سیاسی "همدست" اما نه "یکدست" امید داشت. حاکمیت یکدست، غیر از نارضایتی مردم، سرخوردگی نخبگان و واگرایی فعالان متکثر سیاسی نتیجه‌‌‌ای رقم نزد. با الگوی "حاکمیت همدست و هم افزا" قوای سیاسی در چارچوب اصول فکری خود فعالیت می‌کنند اما در مقام عمل، نوعی هماهنگی با دیگری هم دارند.

به نظر می رسد بخش های قابل توجهی از کسانی که در انتخابات شرکت نکردند ضمن آن که گلایه های بعضا بجایی هم دارند اما دل در گرو اعتلای میهن داشته و هیچ پیوند و اشتراکی با مخالفان جمهوری اسلامی ایران ندارند. انتقاد و قهر این دسته چه بسا ریشه در کوتاهی ها و بی توجهی‌های مسئولان و بخصوص تنگناهای معیشتی دارد و لذا راه آشتی و بازگشت وجلب توجه آنها بسته نیست.

جریان هایی که در ادوار مختلف قدرت را در دست داشته اند ،همواره سیاست یکدست سازی را دنبال کرده اند اما بدلیل آنکه معمولا جریانهای غالب، خود نیزمتشکل از طیف های چند گانه بوده اند هیچگاه به اهداف خود نرسیده اند و خیلی زود مناقشات میان طیف های درونی آن جناح واحد سربر آورده است.

"دستور و فرمان"، لازمه ی جدایی ناپذیر حکمرانی است و اِعمال حاکمیت در غیاب آن، امری در مرز محال است. با اینحال، در اطلس سیاسی جهان، دولت هایی موفق تر و ماندگارتر شناخته می شوند که فرق استفاده از ابزار فرمان و دستور با "حاکمیت دستوری" را به خوبی بدانند و به آن ملتزم باشند.