از نگاه دیگران

در خارج از خود اسرائیل، پیامد‌های سیاسی جنگ احتمالاً به شدت در ایالات متحده محسوس خواهد بود. در این کشور درگیری اسرائیل و فلسطین یکی از موضوعات سیاست خارجی است که برای رای دهندگان اهمیت خاصی دارد. جو بایدن، رئیس جمهور امریکا از زمان حمله 7 اکتبر قاطعانه در کنار اسرائیل ایستاده است. افزایش کمک‌های نظامی به اسرائیل برای تقویت سامانه دفاع موشکی گنبد آهنین، تحت فشار قرار دادن کنگره برای تصویب بسته کمکی قابل توجه برای تل آویو، و وتوی قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل متحد که خواستار آتش بس فوری بشردوستانه در غزه بود، از جمله این حمایت هاست.

یک وبسایت آمریکایی با اشاره اینکه قرار دادن نام انصارالله در لیست تروریسم موجب عقب‌نشینی یمنی‌ها نمی‌شود تاکید کرد حملات هوایی واشنگتن، انگیزه یمنی‌ها را برای حمله به کشتی‌ها بیشتر کرده و دولت بایدن با یک شکست ژئولوپلیتیکی مقابل انصارالله مواجه است.

اندیشکده "شورای آتلانتیک" در خلاصه‌ای درباره پیش بینی یک دهه آینده که توسط کارشناسان آن اندیشکده صورت گرفته می‌نویسد: "جهانی با مراکز قدرت رقیب، روسیه‌ای که در دوران پس از پوتین در بی ثباتی دست و پا خواهد زد. سازمان ملل متحد که ناتوان از انجام وظایف اصلی خود خواهد بود را برای جهان تا سال 2024 میلادی تصور کنید. این تنها نگاهی اجمالی به آینده است که استراتژیست‌های برجسته جهانی و متخصصان آینده نگری در اندیشکده شورای اتلانتیک انجام داده اند".

روزنامه گاردین در گزارشی به قلم سیمون تیسدال نوشت: با کاهش نفوذ واشنگتن، چین و روسیه در منطقه خاورمیانه، هم اکنون ایران به عنوان یک قدرت مسلط، این جایگاه را در دست گرفته است.

رئیس جمهور فعلی ایالات متحده به طور فزاینده‌ای در حال مقایسه شدن با آخرین دموکراتی است که در انتخابات دور دوم ریاست جمهوری‌اش شکست خورده است. اما فراتر از شباهت‌‌های آشکاری نظیر اینکه هر دو دچار چالش‌‌های کاهش محبوبیت ناشی از تورم و فجایع سیاست خارجی دارند، یک تفاوت اساسی دیگر نیز وجود دارد.

خبرگزاری ای‌بی‌سی نیوز استرالیا در گزارشی به بررسی روند ناآرامی‌های جهان در سال جدید میلادی پرداخت و پنج نقطه در جهان که به نظر می‌رسد مستعد درگیری‌های جدیدی باشند را مشخص کرد.

به گفته تنی چند از اعضای گروه‌های «محور مقاومت» و تحلیل‌گران نظامی، جنگ غزه به ایران این فرصت را داده است تا ظرفیت شبکه تازه بازسازی شده شبه نظامیان متحد خود را به نمایش بگذارد؛ این شبکه دامنه راهبردی تهران را نشان دهد و در عین حال به آن اجازه دهد از جنگ فاصله بگیرد.