دیدار روز جمعه ترامپ و پوتین در آلاسکا، به‌جای نمایش قدرت دیپلماسی آمریکا، موجی از تردید و نگرانی در رسانه‌های غربی برانگیخت. انتخاب آلاسکا، حذف اوکراین از معادله، سابقه ضعف ترامپ در برابر پوتین و نشانه‌های شکست در فضای نشست، پرسش‌های تازه‌ای درباره آینده جنگ و دیپلماسی برانگیخته است.

وقتی ورزشکاران غیرنظامی، در میدان‌های جهانی و زیر پرچم ملی، چنین ژستی را تکرار می‌کنند، پیام‌شان چیزی فراتر از احترام به سرود است. آن‌ها با زبان بی‌کلام می‌گویند: «من، فرزند این ملت، آماده‌ام که برای عزت و امنیتش بایستم.» تکرار این حرکت درست پس از جنگ 12 روزه، که فضای روانی و سیاسی کشور را تحت تأثیر قرار داده بود، اهمیت نمادین آن را دوچندان می‌کند.

اظهارات تازه بنیامین نتانیاهو درباره «اسرائیل بزرگ»، موجی از نگرانی و محکومیت بین‌المللی را برانگیخته است. نگرانی‌ای که فقط به خاطر لحن تند تل‌آویو نیست، بلکه به دلیل پیوند عمیق این ایده با ایدئولوژی صهیونیسم سیاسی است؛ برداشتی که مرزهای موهوم «سرزمین موعود» را از نیل تا فرات می‌کشد و آن را مأموریتی تاریخی می‌پندارد.