نورنیوز-گروه بین‌الملل: در جنگ علیه غزه، آنچه بیش از گلوله و موشک قربانی گرفته، گرسنگی است. رژیم صهیونیستی با بستن گذرگاه‌های رفح و کرم ابوسالم، عملاً نوار غزه را در محاصره‌ای تمام‌عیار قرار داده است؛ محاصره‌ای که به‌صراحت مصداق استفاده از گرسنگی به‌عنوان ابزار جنگی است. نابودی سیستم توزیع غذا، حمله به سیلوهای گندم و جلوگیری از ورود شیر خشک و دارو، بخشی از سناریویی دقیق برای فروپاشی اجتماعی است که هدف نهایی آن، بی‌صدا کردن ملتی مقاوم از طریق مرگ تدریجی است.
کودکان؛ قربانیان بی‌دفاع یک استراتژی مرگبار
در این سناریوی جنگی، کودکان هدف نخست هستند. مرگ نوزادانی چون رزان ابوزاهر که از شدت سوءتغذیه جان می‌دهند، تنها یک نمونه از هزاران فاجعه‌ای است که روزانه در پشت دیوار سکوت جهانی روی می‌دهد. نهادهای حقوق بشری، در حالی که صدها تصویر، ویدئو و شهادت از وضعیت بحرانی کودکان در دسترس است، از اعلام وضعیت رسمی قحطی طفره می‌روند. انگار جان کودکان فلسطینی، نه کودک، که «پاراگراف‌هایی سیاسی» در بیانیه‌های ناتمام سازمان ملل تلقی می‌شوند.
فضای مجازی؛ آخرین پناه برای صدای بی‌صدا
در برابر سانسور جریان‌های رسمی و بی‌عملی مجامع جهانی، فضای مجازی به میدان اعتراض اخلاقی و روایت‌های انسانی بدل شده است. هشتگ‌هایی چون #غزه_تقتل_جوعا، #نسل‌کشی_غذا، و #کودکان_بی‌نان، روایت فاجعه‌ای را بازتاب می‌دهند که دیگر با کلمات قابل توصیف نیست. تصاویر کودکانی که زباله‌گردی می‌کنند، مادرانی که از فرط گرسنگی قادر به شیردهی نیستند، و سالمندانی که برگ درختان را به دندان می‌کشند، «شهادت‌های بصری» نسلی‌اند که زنده زنده، دفن می‌شود.
افشای بحران یا مشارکت در جنایت؟
سؤال اصلی این است: سازمان‌های بین‌المللی، رسانه‌های جهانی و دولت‌های غربی در برابر این حجم از شواهد چه توجیهی برای سکوت خود دارند؟ وقتی مرگ با چهره‌ای خاموش اما سازمان‌یافته، نسل آینده فلسطین را می‌بلعد، عدم واکنش جهانی نه فقط نشانه بی‌مسئولیتی، که به‌معنای مشارکت غیرفعال در جنایت است. جهان در برابر غزه، نه با فقدان اطلاعات، بلکه با فقدان اراده اخلاقی روبه‌روست؛ و این، خطرناک‌تر از هر ابزار جنگی است.