نورنیوز ـ گروه سیاسی: دکتر سید محمدکاظم سجادپور در یادداشتی نوشت: «برگزاری اجلاس سران ناتو در لاهه هلند در روزهای ۲۴ و ۲۵ ژوئن ۲۰۲۵ (۳ و ۴ تیرماه ۱۴۰۴) با حضور ترامپ و اظهارات گوناگونی که در این اجلاس در مورد ایران توسط او و رهبران عضو ناتو شد، یکی از رخدادهای مهم بین‌المللی و آئینه‌ای است که واقعیت‌های روابط بین‌المللی معاصر را به تصویر می‌کشد. این اجلاس با دیگر گردهمایی‌های سران ناتو متفاوت بود. علت این تفاوت، محوریت شخص ترامپ و از همه مهم‌تر، نحوه مدیریت او توسط رهبران کشورهای عضو ناتو می‌باشد. سخنان بسیار چاپلوسانه، مارک دوته، دبیر کل هلندی ناتو و حمایت همه جانبه او از تجاوز آمریکا به مراکز هستهای ایران بسیار جلب نظر کرد. مجموعه آنچه که در کنفرانس سران ناتو در لاهه گذشت، پرسشی اساسی را به میان می‌کشد و آن اینکه چرا و چگونه، رهبران کشورهای مختلف جهان، ترامپ را مدیریت می‌کنند؟
در پاسخ به اینکه چرا این پرسش مهم است دو نکته حائز اهمیت وجود دارد؛ اول وزنه جهانی ایالات متحده، مخصوصاً در سپهر استراتژیک دنیاست و دوم آنکه هیچگاه اینقدر سیاست خارجی آمریکا، فردمحور نشده است. نه فقط تمرکز قدرت در شخص رئیس جمهور آمریکا، بلکه تمایلات شخصی او، تعیین کننده محوری سیاست خارجی آمریکا شده است. در آنچه که در طی دوازده روز بین رژیم صهیونیستی و ایران گذشت، این ویژگی فردی شده سیاست خارجی آمریکا برجسته است، برجستگی آن را در روابط فردی نتانیاهو و ترامپ می‌توان دید شاید کمتر رهبر خارجی مانند نخست وزیر رژیم صهیونیستی، از ویژگی‌های روان‌شناختی ترامپ برای پیگیری اهداف خود استفاده کرده باشد. لذا سوال چرایی پرداختن به نحوه مدیریت ترامپ توسط رهبران، سوالی جدی و استراتژیک است. اما در بررسی چگونگی مدیریت ترامپ توسط رهبران کشورهای مختلف باید «واقعیت‌های مربوط به شخصی شدن سیاست خارجی آمریکا به شیوه و روش مدیریت ترامپ توسط رهبران بین‌المللی» و «پی آمدهای شیوه‌های مدیریت ترامپ» را مورد ارزیابی قرار داد.
واقعیت آن است ترامپ شخصیت ویژه‌ای دارد که او را با سایر رهبران گذشته آمریکا و همچنین دیگر رهبران جهان متفاوت می‌کند. برجسته‌ترین ویژگی روانی او، نیاز به دیده شدن، مطرح گردیدن، موفق قلمدادشدن و متمایز شناخته شدن است. این ویژگی‌های روانی که در برگیرنده ناهنجارها و کمبودهای روانی خاصی است، ترامپ را نیازمند به تعریف و تمجید دیگران کرده است و در حقیقت از این زاویه است که دیگران می‌توانند ترامپ را مورد سوء استفاده قرار دهند. این سوء استفاده، جالب است که هم در عرصه داخلی و هم در عرصه خارجی صورت می‌پذیرد و یکی از مصادیق قابل توجه مصاحبه مطبوعاتی ترامپ در حاشیه کنفرانس سران ناتو است و در کنار ترامپ وزرای دفاع و خارجه او نیز حضور دارند و ترامپ پاسخ به بخشی از سوالات را به عهده آنها واگذار می‌کند و هر دو به دعوت ترامپ وارد مصاحبه مطبوعاتی می‌شوند و قبل از هرچیز، آن دو سخن به تمجید ترامپ و رهبری‌های داهیانه او می‌گشایند.
در عرصه بین‌المللی، شیوه رهبران کشورهای مختلف از پوتین گرفته تا متحدان اروپائی، اجماعی به وجود آمده که تنها راه کاهش ضرر و زیان تصمیمات غیرمتعارف، مدیریت روانی اوست. مدیریت روانی او نیز در مورد شناسائی قراردادن برجستگی‌های اوست. و اینکه نقشی را ایفا می‌کند که کمتر کسی در تاریخ آمریکا و جهان ایفاء کرده است.ارزیابی روانشناسه نخبگان کشورهای مختلف آن است که برای مدیریت ترامپ، باید به گونه‌ای او را موفق نشان داد، او از این گونه جملات لذت می‌برد که کاری که شما انجام داده‌اید و می‌دهید از عهده کس دیگری بر نمی‌آید. باید گفت: الزاماً در عمل، شاید رهبران کشورهای مختلف آنچه که ترامپ آن را به طور عملی می‌خواهد به او ندهند، ولی او را با کلام، می‌ستایند و نوازش می‌دهند. و البته در مواردی، با بهره‌برداری از حساسیت‌های اقتصادی او، داد و ستد تجاری مورد نظر ترامپ را دنبال می‌کنند.
پی آمدهای شیوه‌های مدیریتی ترامپ برای کشورهای مختلف یکسان نیست. برخی از کنشگران، صرفاً دفع بحران می‌کنند، برخی دیگر ساختار و سامانه روابط راهبردی خود با آمریکا، حفظ و ترمیم می‌نمایند، ولی شاید آنچه مخرج نتیجه مدیریت ترامپ توسط کنشگران باشد، تحمیل دستور کار آن کنشگران بر آمریکا و بر ترامپ است. جالب آنکه در مواردی دیگر کنشگران توانسته‌اند ترامپ را حتی از مسیر شعارهای اولیه و انتخاباتی او دور کنند. فراموش نکنیم که ترامپ با دستور کار ضدجنگ، ضد مداخله نظامی، ضد دمکراسی سازی در کشورهای خاورمیانه، مبارزه انتخاباتی کرد و در چند ماه گذشته، بارها او و وزرای کابینه‌اش، همان حرف‌ها را تکرار کرده‌اند، اما از تجاوز رژیم صهیونیستی علیه ایران نه تنها حمایت کرد، بلکه مستقیما علیه تأسیسات هستهای ما اقدام کرد. نمی‌توان این فراز و نشیب‌ها و بالا و پایین شدن را به حساب بهره‌برداری روانی رژیم صهیونیستی از کاستی‌ها و ویژگی‌های ترامپ گذاشت. اما سهم بازی‌های روانی در مدیریت ترامپ را نمی‌توان دست کم گرفت.»