نورنیوز-گروه سیاسی: در هر جنگ نظامی دو طرف منازعه تلاش می‌کنند خود را پیروز صحنه معرفی کنند و این موضوع امری کاملاً طبیعی است. اما ناظران بی‌طرف و محققان تلاش می‌کنند برای پیروزی منطقی بیابند. اگر ما در جنگ با صهیونیست و امریکا خود را پیروز می‌دانیم منطقمان چیست؟ بدون تردید ایران در بعد افکار عمومی بین‌المللی پیروز این صحنه است و ملت‌های غربی و اسلامی به خیابان‌ها آمدند و حمایت کردند، چون می‌دانستند ایران مورد تجاوز قرار گرفته بود. اما منطق پیروزی را باید از دلایل و اهداف مهاجم به‌دست آورد. باید نتایج برآمده از جنگ را با اهداف اعلانی مهاجم تطبیق داد و به این سؤال پاسخ داد که اهداف محقق شده است یا خیر. باید بین دو عبارت «خسارت» و «شکست» تمایز قائل بود. جنگ همه‌اش خسارت است در جنگ هشت ساله خسارات زیادی دیدیم، نابودی زیرساخت‌ها، ۲۲۰ هزار شهید، یک میلیون جانباز و...، اما مگر شروع جنگ برای این اهداف بود؟ جنگ برای براندازی انقلاب اسلامی یا جدا کردن خوزستان و تسلط بر اروندرود و... بود. بنابراین، وقتی صدام را متجاوز و شکست‌خورده می‌دانیم به این معناست که به هیچ یک از اهداف اعلانی نرسید و خسارت فرع آن است.
حال به علل شروع جنگ از سوی صهیونیست‌ها و امریکا برگردیم. آنچه رسماً به عنوان علل جنگ اعلام شد عبارت است از: ۱- نابودی صنعت هستهای؛ ۲- نابودی صنعت موشکی و ۳- فروپاشی اجتماعی و پایان دادن به نظام جمهوری اسلامی.
مدیریت نظام به گونه‌ای بود که حمله غافلگیرانه‌ای را که صبح شروع شد – به‌رغم شهادت فرماندهان - شب پاسخ داد و انتصاب فرماندهان سریعاً انجام گردید. اما آیا اکنون صنعت هستهای نابود شده است؟ فردو سالم است و هیچ رسانه امریکایی سخنان ترامپ را تأیید نکرد و از سویی هیچ تشعشعی ساطع نشد. پس اورانیوم ۴۰۰ کیلویی سالم و فردو هم سالم و دانش هستهای نیز در مغز فرزندان ملت است. آیا نابودی موشکی محقق شد؟ تا آخرین لحظه بیش از ۲۳ مرحله موشک‌باران صهیونیست‌ها اتفاق افتاد و نتانیاهو تعداد موشک‌های ایران را ۲۰ تا ۲۸ هزار اعلام کرد که کمتر از ۶۰۰ مورد آن استفاده شد و هزاران موشک برای آینده آماده است.
در بعد فروپاشی اجتماعی متأسفانه دشمن بیش از دو سال یارگیری و تجهیزات وارد کرده بود، پهلوی‌ها آماده شده بودند و رؤیا‌پردازی می‌کردند، با زدن منازل، انفجار آب شهری، حمله به زندان، شهرک‌ها، آتش زدن لاستیک و علفزارها، و حتی زدن مراکز بسیج و انتظامی نه تنها انسجام ملی تضعیف نشد که ارتقا یافت و رستاخیزی در ایران شکل گرفت که نماز جمعه زیر آتش، قله آن بود. اپوزیسیون جمهوری اسلامی - به جز پهلوی و رجوی – در کنار نظام بودند و ملت به صحنه آمد، بسیج احیا شد، جلوه‌های کمک و ایثار رخ‌نمایی کرد و تاب‌آوری ملت رشدی مثال‌زدنی یافت. دقیقاً نقطه شکست دشمن همین انسجام ملی بود که بسیار کشنده‌تر از موشک شد. اما راز تسلیم هر دو دشمن حمله به پایگاه امریکا شد. ترامپ همان شب با امیر قطر تماس گرفت که ایران را راضی کنید جنگ تمام شود. این کار چه لزومی داشت. چرا تا پایان ذخایر موشکی و نابودی هستهای ما ادامه ندادند؟ دو هفته زندگی پناهگاهی امان از صهیونیست‌ها برید. موشک‌های بومی و ملی ایران سامانه پنج لایه دفاعی غرب‌ساخته را تحقیر کرد و غزه شماره ۲ را در حیفا و بئر‌السبع شکل داد. حملات هوایی در ایران پهناور نه موجب نابودی سامانه‌های هوایی شد و نه توانست سکو‌های پرتاب موشک را نابود سازد. این شد که صهیونیست‌ها از امریکا خواستند وارد جنگ شود و از اعراب خواستند ایران را متقاعد به آتش‌بس‌کنند.
افتخار ما این است که ۱- با دو قدرت جنگیدیم و به هر دو پاسخ دادیم؛ ۲- آنان شروع‌کننده جنگ و شروع‌کننده درخواست اتمام آن بودند؛ ۳-آخرین شلیک‌ها از سوی ایران انجام شد و آخرین حمله ما بد‌ترین ضربه بود؛ ۴- صنعت هستهای باقی ماند و قدرت تثبیت آن در فردای جنگ بیشتر شد؛ ۵- سلاح بومی را به کار گرفتیم و از کسی کمک نخواستیم؛ ۶- سرزمین‌های اشغالی را مانند غزه کردیم و ۷- اپوزیسیون برانداز و همراه صهیونیست‌ها را ده‌ها سال عقب انداختیم و مانند رجوی بی‌حیثیت شدند. از همه مهم‌تر خون شهیدانمان رستاخیزی در جوانانمان برپا کرد و حس وطن‌پرستی را در نسل Z بارور کرد.
همان‌گونه که امام مهم‌ترین دستاورد جنگ تحمیلی را «استمرار روح اسلام انقلابی» می‌دانستند، این روح استمرار مجدد می‌یابد و خون سرداران و دانشمندان ما سال‌ها بسان فتح الفتوح روح جوان، عمل خواهد کرد. ما ضربه خوردیم، اما دشمن متجاوز یعنی امریکا و صهیون را با هم سرجایشان نشاندیم. اکنون روز تثبیت قطعی و قدرتمندانه ایران هستهای است و در بعد داخلی باید آسیب‌ها را شناخت و مرتفع کرد. سیستم‌های ارتباطی – موبایلی، قاتل فرماندهان و دانشمندان ماست، همان‌گونه که به قول شهید نصرالله قاتل فرماندهان حزب‌الله بود. این نقیصه را باید برطرف کرد و برای آینده آماده بود. ما نه با صهیونیست‌ها صلح داریم و نه آتش‌بس، آنچه انجام شد صرفاً پایان تبادل آتش است. جنگ حق – باطل، جنگ فقر – غنا و جنگ استکبار – استضعاف تمام‌ناشدنی است و در این منظومه جنگی جای ایستادن ما معلوم است.