نورنیوز-گروه اقتصادی: تصمیم آنکارا مبنی بر اعمال تعرفه ۴۵ درصدی بر واردات فولاد ایران، نه صرفاً یک اقدام اقتصادی بلکه نوعی رفتار سیاسی با پیام‌های آشکار است. برآوردها نشان می‌دهد خسارت ناشی از این تعرفه در سال گذشته نزدیک به یک میلیارد دلار بوده؛ رقمی که می‌توانست صرف توسعه زیرساخت‌های تولیدی، ایجاد اشتغال و تقویت جایگاه منطقه‌ای ایران در بازار فولاد شود.
مزیت نسبی، قربانی ناترازی انرژی
با وجود مزیت‌های آشکار ایران در حوزه فولاد نظیر دسترسی به انرژی ارزان، نیروی کار ماهر و مواد اولیه کافی، تولید فولاد کشور با کاهش روبه‌رو بوده است. ابوالفضل حشمتی، کارشناس صنعتی، ناترازی انرژی را یکی از عوامل مهم تضعیف زنجیره تولید فولاد می‌داند. قطعی گاز و برق، به‌ویژه در فصول سرد و گرم، عملاً تولیدکنندگان را به حالت نیمه‌فعال درآورده است.
رکود، درد پنهان صنعت فولاد
علی عبدی، دیگر کارشناس صنعت، رکود داخلی را چالش اصلی فولادی‌ها عنوان می‌کند. به گفته او، واحدهای تولیدی برای فرار از انباشت محصولات، حتی حاضر به پذیرش تعرفه‌های سنگین برای صادرات هستند. کاهش ساخت‌وساز، افت تقاضای داخلی و بی‌ثباتی بازار ارز از دیگر عواملی‌اند که صنعت فولاد را به مرز بحران کشانده‌اند.
دیپلماسی اقتصادی؛ حلقه مفقوده سیاست‌گذاری
مرکز پژوهش‌های مجلس در گزارشی راهکار اصلی برون‌رفت از بحران را فعال‌سازی دیپلماسی اقتصادی عنوان کرده است. ایران با توجه به توان صادراتی بالای خود، باید با استفاده از ابزارهای دیپلماتیک و تنظیم‌گری منطقه‌ای، بازارهای جایگزین برای فولاد پیدا کرده و سیاست‌های مقابله‌ای با تعرفه‌های تبعیض‌آمیز وضع کند. این امر نیازمند هماهنگی نزدیک بین وزارت خارجه، وزارت صمت و بخش خصوصی است.
نورنیوز