نورنیوز – گروه سیاسی: هرچند نام آیت الله سید ابراهیم رئیسی، به عنوان رئیس جمهور شهید و خادم خستگی ناپذیر همواره در خاطر مردم ایران حاضر خواهد بود اما پس از تشییع پرشور پیکر او در تبریز ، قم ، تهران ، بیرجند و مشهد مقدس و تدفین اش در جوار حضرت رضا(ع)، شرایط عمومی کشور آرام آرام به سمت وضعیت عادی بازمی گردد و چرخه ی مدیریت امور بر مدار معمول خود خواهد چرخید. در این میان، موضوع اول و اساسی، انتخابات ریاست جمهوری و گزینش عالی ترین مقام اجرایی کشور است که طبق اصل 131 قانون اساسی، ظرف 50 روز از فقدان رئیس جمهور سابق، باید برگزار شود. به این ترتیب، به نظر می رسد مقطع تقریبا 35 روزه آینده تا روز 8 تیرماه که موعد برگزاری انتخابات است از فشرده ترین مقاطع سیاسی در تاریخ انتخاباتی جمهوری اسلامی ایران باشد. طبعا به موضوع انتخابات از جهات گوناگون می توان ورود کرد اما در گام نخست، التفات اکید به چند محور ضرورت ویژه دارد.
یک) فرصتی که نباید از دست داد
مشارکت شورمند و پرشمار مردم در مراسم تشییع، اعلام همدردی و تمجید فراگیر از سوی اکثریت قاطع و قریب به اتفاق چهره ها و جریان های سیاسی و حزبی در داخل کشور و بالاخره حضور چشمگیر سران و مقامات خارجی در مراسم بزرگداشت شهدای خدمت، بار دیگر تراکم استخوانی اقتدار ملی را بالا برد و انسجام و پیوندهای اجتماعی و سیاسی را در جامعه ی چندوجهی و پیچیده ی ایران به بهترین شکل ممکن تقویت کرد. پیکره ی وحدت و امید ملی که افزایش استحکام آن می بایست اولین اولویت حاکمیت باشد بدلیل برخی کژ رفتاریها و سوء مدیریت‌های داخلی و همچنین فضا سازی های گسترده خارجی همواره در معرض آسیب است. دو رخداد ظرف 2 ماه گذشته به میزان زیادی موجب تقویت قابل توجه وحدت،انسجام و امید ملی شد. از یکسو عملیات وعده صادق، غرور ملی ایرانیان را ارتقاء داد؛ و از سوی دیگر شهادت رئیس جمهور فقید و همراهانش، وحدت و اقتدار ملی را افزایش داد. حاصل این دو اتفاق با نوسازی سرمایه سیاسی و اجتماعی و تقویت ثبات و امنیت داخلی و بین المللی ایران همراه بوده است. اکنون جامعه جهانی با ایرانی کمال یافته و بالغ روبروست که در مناسبات و رخدادهای جهانی، با قدرت از منافع خود دفاع می کند و در تحولات داخلی با حفظ تکثر و تنوع دیدگاه ها آمادگی همسخنی و همکاری ملی را دارد. نبوغ روح ایرانی که عامل اصلی تداوم و استمرار تاریخی اش در تلاطمات سهمگین بوده همین جاست.
دوم) ایران، جامعه ای هوشمند اما حسّاس
ایران، جامعه ای هوشمند اما حساس است. به اعتبار هوشمندی اش می داند که در لحظات خطیر و سرنوشت ساز، چگونه رفتار کند اما همان هوشمندی غریزی، آستانه حساسیت و تحریک اش را هم پایین می آورد. ایرانیان به خوبی رفتارهای ضد منافع ملی را می شناسند و به سرعت به آن واکنش نشان می دهند. این واکنش البته در عادی ترین حالت، نوعی کناره گیری و حاشیه نشینی اجتماعی و سیاسی است اما حالت های دیگری نیز می تواند داشته باشد. مردم ایران، اکنون با حماسه ای که در خلال تشییع پیکر شهدای خدمت رقم زدند هوشمندی خود را بار دیگر ابراز کردند. به نظر می رسد اکنون زمانی است که باید با اتخاذ تدابیر و سیاست‌های مدبرانه ،حساسیت و انگیزه مردم برای تداوم نقش آفرینی جدی و مسئولانه به منظور استمرار یافتن شتاب ایجاد شده در گردونه انسجام و وحدت ملی در دستور کار قرار گیرد. به نظر می رسد چند محور در این مسیر قابل پیشنهاد است:
1. تأسی به سبک رفتاری و شیوه اخلاقی آیت الله رئیسی که در چشم مردم بسیار جذاب آمده است ،می تواند گام نخست در استمرار امید ملی باشد. صداقت و اخلاص و سختکوشی، ویژگی تمام رؤسای جمهور ایران بوده است اما در اندیشه و سیره رئیس جمهور دولت سیزدهم این صفات، رنگ و جلایی درخشان تر داشت.
2. تدوین و تدارک تصمیمات مناسب تر و اثربخش تر در عرصه های مهمی مثل معیشت و اقتصاد ضرورتی غیرقابل انکار است. این خطایی مهلک است که خیل بی شمار تشییع کنندگان را تماما راضیان از وضع موجود فرض کنیم. به این اعتبار، تجدیدنظر و تغییر در برخی سیاستگذاری ها و تصمیم سازی ها الزامی است.
3. مصادره ی حاضران در مراسم رئیس جمهور فقید برای سنگین نمودن وزن سیاسی یک گروه یا جناح خاص ضمن آن که جفا به خون شهیدان خدمت است از خسارت بارترین اقدامات است که بلافاصله حساسیت و چه بسا ناامیدی را درمیان مردم دامن می زند. آنها که ظرف چند روز گذشته، خیابان ها را به تابلویی از همدردی و قدرشناسی انسانی تبدیل کردند به هیچ وجه ذیل یک اردوی سیاسی و حتی اعتقادی نمی گنجند و هرگونه مصادره ی این جمع نامتجانس و پیچیده به نفع جناح یا جریانی خاص، در حکم ناامیدسازی مردم است.
4. ایرانیان خوش می دارند کثرتی که در روزهای سخت عزاداری به وحدت تبدیل شد در روزهای عافیت و سلامت هم به چشم ببینند. نه کثرت محض جذابیتی دارد و نه وحدت مطلق. مردم آنگاه به بلوغ نخبگان سیاسی خود افتخار خواهند کرد که ببینند این کثرت ها قدرت همزیستی با هم را دارند و در لحظات خطیر می توانند بی آنکه عین یکدیگر شوند به یک ارکستر با چندین ساز متفاوت تبدیل شوند که در نهایت یک صدای واحد و دلنشین فراهم می آورند. هرگونه تلاش برای نفی این تکثر یا کم صدا کردن و از نفس انداختن رقیب، بی درنگ حساسیت و ناامیدی ملی را در پی دارد.
سوم) مشارکت انتخاباتی مکمل مشارکت خیابانی
جامعه ایران، خاطره ای نزدیک از یک انتخابات حسرت آلود در ذهن دارد. انتخابات دوازدهمین دوره مجلس که در اسفند و اردیبهشت برگزار شد، به رغم انذارها و هشدارها و توصیه های ارکان اصلی نظام، مشارکت تفاخرآمیزی را رقم نزد. از بدیهیات دانش سیاسی است که مشارکت وقتی اوج خواهد گرفت که مقدم بر آن، رقابتی شکل گرفته و امکان مسابقه فراهم شده باشد. کارنامه نهادهای دخیل در انتخابات اخیر مجلس، هرچند از جهت تأمین سلامت و امنیت قابل تحسین است، اما از جهت ایجاد فضای رقابت و مشارکت، قابل نقد است. خیابان های تهران و چند شهر بزرگ کشور، به گویاترین و رساترین شکل ممکن نشان داد که هم مردم برای مشارکت پرشور انتخاباتی آمادگی مطلق دارند و هم نخبگان و نامداران سیاسی کشور برای رقابت در ماراتن انتخاباتی آینده آماده ی رقابت اند. شاید کمتر کسی بتواند در این واقعیت شبهه کند که سود و خیر ایران در مشارکت فراگیر است؛ و مشارکت فراگیر هم در گرو رقابت آزاد و واقعی جریان های سیاسی است. ساختار نظام حکمرانی ایران، آنقدر نحیف و ناتوان نیست که با حضور نمایندگان جناح های مختلف یا حتی متعارض، دچار سوء هاضمه سیاسی شود. آسیب‌ها زمانی هویدا می شود که مردم از مشارکت هوشمند و نظام مند قدرت از طریق صندوق های رأی ناامید شده باشند.اکنون باید امید داشت که انتخابات مجلس دوازدهم، به متولیان و مدیران نظام انتخاباتی ما آموخته باشد که تحکیم و تقویت بنیه ملی در گرو شور رقابت واقعی و میل به مشارکت آگاهانه و آزادانه است.
پرهیز از سخت گیری های ناموجه، دوری از سیاست زدگی و جناح گرایی، استفاده از ظرفیت های قوانین انتخاباتی که تشویق کننده حضور فراگیر سلایق مختلف سیاسی در صحنه است، تغییر یا کم اثر کردن نفوذ مدیرانی که کارنامه ای شبهه ناک در عرصه انتخابات دارند، ایجاد فضایی برابر برای تمام نمایندگان جناح های سیاسی کشور در عرصه انتخابات، التزام عملی مدیران ارشد صداوسیما به بی طرفی در برنامه های رسمی و غیررسمی انتخاباتی و ... فقط بخشی از تدابیری است که می تواند از انتخابات 8 تیر، خاطره ای ماندگار در ذهن مردم بسازد. ایران افزون بر مشارکت پرشور خیابانی، نیازمند مشارکت فراگیر انتخاباتی هم هست.
نورنیوز