نور نیوز-گروه فرهنگ و جامعه - دهه‌ی شصت در سینما و تلویزیون ایران دوجور روایت می‌شود. یک نگاه هست که این دهه را تلخ و سیاه می‌بیند؛ آکنده از خاطرات دردناک و جنگ و بمباران و رنج و اندوه. صاحبان این نگاه، دهه‌ی شصت را دوست ندارند و گاهی درباره‌اش بی‌انصافی می‌کنند، چون احوالات مردم ایران در این دهه را نمی‌پسندند. اما گروه دیگری از اهالی هنر هفتم هستند که دهه‌ی شصت را شیرین می‌بینند و آن را با همدلی، محبت، صمیمیت و بردباری مردم ایران به‌خاطر می‌آورند. آن‌ها جنگ را دوست ندارند اما روحیه‌ی برخاسته از شرایط جنگی را قابل احترام می‌دانند. صاحبان نگاه دوم در سینمای ایران چندان قدرتمند و صاحب‌نمونه نیستند.
آپاراتچی اما یکی از معدود نمونه‌های این نگاه است، یک نگاه محترم به یک دهه‌ی محترم. قصه‌ی "آپاراتچی" در میانه‌ی دهه‌ی شصت می‌گذرد. در اوج جنگ و موشک‌باران. قصه، قصه‌ی یک جوان عاشق سینماست که می‌خواهد اولین فیلمش را بسازد و ما در این مسیر با او و دردسرهایش همراه می‌شویم. فیلم، طنز شیرینی دارد که نه پیچیده است و نه میل به پیچیده‌نمایی دارد. لحن ساده و قصه‌ی سرراست آپاراتچی به کمک فیلمساز می‌آید تا در جلب نظر مخاطب عام به توفیق برسد. مهم‌ترین مزیت فیلم اما ورای قصه و اتمسفر طنز، مضمون‌پردازی آن است. آپاراتچی از دل یک شرایط جنگی، زندگی بیرون می‌کشد و روزمرگی‌های مردم جنگ‌زده اما مقاوم را دلچسب روایت می‌‌کند. آرمان‌ها، شعارها و باورهای مردمِ دهه‌ی شصت برای آپاراتچی نه تنها ابزار تمسخر نیست بلکه با قرارگرفتن در دل یک قصه‌ی چارچوب‌دار، تقویت‌کننده‌ی جهان فیلم است. آپاراتچی به روح باورهای مردم پای‌بند است، موضعی همدلانه با سوژه‌اش دارد و به گذشته‌ی ارزنده‌ی مردم ایران نگاهی ستایشگرانه دارد.
برای همین هم می‌شود آن را یک فیلم مردم‌گرا دانست؛ فیلمی برای روستایی‌ها، اهالی مناطق دور از مرکز، صاحبان سبک زندگی سنتی و در یک کلام کسانی که شاید در سینمای ایران چندان جدی گرفته‌نمی‌شوند. آپاراتچی فیلم پیچیده ای نیست. اجرای ساده‌ای دارد با طراحی صحنه و جلوه‌های بصری معمولی و بازی‌هایی قابل قبول. شاید اغراق نباشد اگر آپاراتچی را یک تله‌فیلم خوب بنامیم؛ یک فیلم عصرجمعه‌ایِ خوش حس‌وحال که تماشایش بعید است کسی را شگفت‌زده کند اما احتمالا هیچ مخاطبی را پشیمان نخواهدکرد.
نورنیوز