نورنیوز - گروه فرهنگ و جامعه: مواجهه سینمای ایران با مسئله منافقین عمدتاً سیاسی‌ست؛ با نگاهی به کارنامه سیاه این گروهک در سپهر سیاست ایران و تروریسم سازمان‌یافته‌ای که علیه بزرگان انقلاب سروشکل داد. شاخص‌ترین آثار سینمایی کشور با محوریت منافقین چنین حال‌‌وهوایی دارند. از ماجرای نیمروز تا امکان مینا و ضد؛ همه‌ی این فیلم‌ها در پرداختن به وجه تاریخی و امنیتی سازمان منافقین خوب عمل می‌کنند. اما کمترفیلمی را سراغ داریم که شرارت‌های منافقین را از منظری انسانی روایت کند و رنج مردم معمولی، مردمِ دور از سیاست را از جنایت‌های فرقه رجوی به‌تصویر بکشد. «اتاقک گلی» اما در این کار موفق است و ظلم منافقین به عادی‌ترین مردم ایران را به‌تصویر می‌کشد.
داستان اتاقک گلی در روستایی حوالی اسلام‌آباد شکل می‌گیرد، با ماجرای یک عشق پرچالش. شخصیت اول فیلم در موقعیتی ناخواسته و ناگهانی با کسانی مواجه می‌شود که از آن‌سوی مرزهای ایران رسیده‌اند اما فارسی حرف می‌زنند و مدعی‌اند برای کمک به مردم آمده‌اند. درست از همین نقطه است که درام هول‌انگیز اتاقک گلی آغاز می‌شود. شخصیت‌‌های فیلم تقریباً هیچ‌چیزی از سیاست نمی‌دانند و تفاوت بین گروهکی‌ها و نیروهای سپاه را راحت متوجه نمی‌شوند؛ برای همین از آن‌چه می‌بینند حیرت می‌کنند و این حیرت، به‌خوبی در تاروپود فیلم تنیده شده است. اتاقک گلی یک تصویر عریان و غیرکلیشه‌ای از منافقین برای مخاطبش می‌سازد. تصویری از رنج انسان در برابرِ آدم‌هایی که شستشوی مغزیِ فرقه، آنها را مسخ کرده تا به سمت هم‌وطنانشان اسلحه بکشند.
اولین فیلم محمد عسکری در مقام کارگردان، بیانی سینمایی دارد. اشیا در جهان بصری فیلم کارکرد دارند و فیلمساز در خلق استعاره‌هایی عمیق با آن‌چه در اختیار داشته موفق عمل کرده. بازی تورج الوند و آناهیتا افشار هم از بازی‌های خوب در فجر۴۱ است که می‌تواند مسیر هردو بازیگر را به موفقیت‌هایی جدی هموار کند. از موسیقی خوب حبیب خزایی‌فر هم نباید گذشت که به حال‌وهوای فیلم بُعد متفاوتی داده‌است.
مشکل بزرگ اتاقک گلی اما در دقایق ابتدایی است. فیلم در یک‌سوم اول عمیقاً شعاری به‌نظر می‌رسد. دیالوگ‌ها قوام‌یافته نیستند و بازیِ نقش‌های فرعی توی ذوق می‌زند. در دوسوم انتهایی و با ورود فیلم به صحنه‌های نفسگیرِ جنگی اما این نقیصه‌ها کم‌رنگ می‌شوند و روایت عمیق فیلم از یک اتفاق تلخ در حاشیه عملیات مرصاد، ضعف‌های اتاقک گلی را به حاشیه می‌برند تا سرجمع مخاطب از تماشای یک فیلم مهم لذت ببرد.
امسال دو فیلم در جشنواره‌ی فجر مستقیماً سراغ منافقین رفته و داستانی در ارتباط با این گروهک منفور را روی پرده آورده‌اند. نقطه‌ی اشتراک هردو فیلم «سرهنگ‌ثریا» و اتاقک گلی در نگاه متفاوت، نرم و انسانیِ آنها به سوژه‌هایشان است. برای این دو فیلم، مردمِ معمولیِ قربانیِ این گروهک مهم بودند و همین نگاه انسان‌دوستانه رمز توفیق نسبی هردو، خاصه اتاقک گلی در جشنواره فیلم فجر است. ما در روایت جنایت‌های دارودسته‌ی رجوی به این داستان‌های واقعی، تلخ و دردناک نیاز داریم.
نورنیوز