صبح چهارمین روز پاییز 1404، مقابل تالار وحدت، هنرمندان و دوستداران موسیقی ایران گردهم آمدند تا با قلب‌هایی اندوهگین، پیکر خالق آثار ماندگاری چون «اپرای عاشورا» و «سوئیت سمفونیک پرومته» را بدرقه کنند؛ احمد پژمان، آهنگسازی که پس از 9 دهه زندگی پربار، به زادگاهش لارستان بازمی‌گردد تا در خاک وطن آرام گیرد.
نورنیوز-گروه فرهنگی: آیین بدرقه و تشییع پیکر زنده‌یاد «احمد پژمان»، موسیقیدان و آهنگساز فقید، امروز (جمعه، چهارم مهرماه) با حضور فاطمه مهاجرانی، سخنگوی دولت، نیکنام حسینی‌پور، مشاور وزیر و رئیس مرکز روابط عمومی و اطلاع‌رسانی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، بابک رضایی، مدیرکل دفتر موسیقی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، اسحاق شکری، مدیرعامل انجمن موسیقی ایران، محمدعلی مرآتی، علی مغازه‌ای، مجید انتظامی، داود گنجه‌ای، شریف لطفی، علی‌اکبر شکارچی، شروین مهاجر، اعضای خانواده کامکار (هوشنگ، ارسلان، پشنگ و اردشیر)، حسین علیشاپور، فاضل جمشیدی، محمدرضا درویشی، و جمع دیگری از هنرمندان و شاگردان این آهنگساز فقید، و با اجرای سیدعباس سجادی در پهنه فرهنگی هنری رودکی، مقابل تالار وحدت برگزار شد.
احمد پژمان، هفتم شهریورماه پس از یک دوره بیماری در ۹۰ سالگی در لس‌آنجلس آمریکا درگذشت. طبق تصمیم اولیه خانواده، قرار بود پیکر او در آمریکا به خاک سپرده شود، اما با همکاری خانواده و جمعی از هنرمندان، بامداد سوم مهرماه پیکر او از واشنگتن به تهران منتقل شد. بر اساس برنامه‌ریزی صورت گرفته، پیکر او پس از تشییع در تهران، روز شنبه (پنجم مهرماه) ساعت ۱۵:۳۰ در قطعه هنرمندان و نام‌آوران دارالرحمه شهرستان لار (استان فارس) به خاک سپرده خواهد شد. همچنین مراسم بزرگداشت او همان شب، ساعت ۲۰ در تالار وحدت لار برگزار می‌شود.
در ادامه مراسم بدرقه او در تهران، هوشنگ کامکار با یادآوری همکاری‌ها و دوستی‌هایش با احمد پژمان گفت: کارهایی که استاد پژمان انجام داده دربرگیرنده مولفه‌های متعددی است که تا ابد در دل هنرمندان و علاقه‌مندان موسیقی باقی می‌ماند. او آثار ارجمندی دارد که من از کردستان تا تهران پیگیرشان بودم. یادم هست وقتی به دیدارش رفتم دستگاه‌های بزرگی گذاشته بود. گفت این‌ها سینتی‌سایزر است و هنرنمایی کرد که حیرت‌زده شدم. وقتی خواستم دوباره بشنوم، گفت پاک کرده‌ام. این ویژگی‌ها از خلاقیت و آشنایی‌اش با علم موسیقی کلاسیک ناشی می‌شد. او با همه گونه‌های موسیقی آشنا بود و در عین حال انسانی بزرگ و تاثیرگذار بود. حتی کارگران محل زندگی‌اش از رفتن او اندوهگین شدند.
کامکار همچنین یادآور شد: وقتی در آمریکا برای او بزرگداشت گرفتند، شنیدم با چه عظمتی برگزار شده است. وقتی خبر درگذشتش را شنیدم، آن‌قدر تحت تاثیر قرار گرفتم که در بیمارستان بستری شدم. به هر حال کارهای خوب یا بد یک هنرمند بعد از مرگش باقی می‌ماند و اگر کارهایش خوب باشد، پروازش جاودانه خواهد شد، همان‌طور که احمد پژمان تا ابد برای ما جاودانه خواهد ماند.
در بخش دیگری از مراسم، محمدرضا درویشی، موسیقیدان، آهنگساز و پژوهشگر موسیقی نواحی گفت: حدود پنجاه سال پیش که من سال اول دانشکده هنرهای زیبا بودم و آقای هوشنگ کامکار سال چهارم، با مرحوم داریوش صفوت درس «آشنایی با موسیقی ایرانی» داشتیم. او می‌گفت «طراوت برون می‌نماید از سر درون». در هنر، طراوت برون آثار ارزشمند است و سر درون همان باطن هنرمند. مرحوم احمد پژمان از جمله هنرمندانی بود که چنین ویژگی‌هایی داشت.
سپس بهمن فرمان‌آرا، کارگردان سینما، با یادآوری همکاری خود با پژمان گفت: ارتباط من با احمد از فیلم «شازده احتجاب» شروع شد. او پیش‌تر موسیقی فیلم نساخته بود اما پذیرفت و نتیجه بسیار خوب بود. دو ماه پیش که به لس‌آنجلس رفتم، به دیدارش رفتم. گرچه حال خوبی نداشت اما همچنان توانایی‌اش آشکار بود. او با سختی‌ها به طبقه پایین آمد و گفت باز هم بیا. هنوز خودم را نمی‌بخشم که نتوانستم دوباره به دیدارش بروم. احمد پژمان، انسانی مهربان و درجه‌یک بود و دوستی با او یکی از افتخارات زندگی من است.
شریف لطفی، آهنگساز و مدرس موسیقی نیز با بیان اینکه آشنایی‌اش با پژمان به پنجاه سال پیش بازمی‌گردد، گفت: او انسانی دلپذیر بود و افتخار رفاقتش را داشتم. علاقه زیادی به ایران داشت و این شوق وصف‌ناپذیر بود. پس از خروج از ایران غمگین بود. در موسیقی نیز توانایی مثال‌زدنی در ارکستراسیون و تنوع آثار داشت و حتی در موسیقی کودک هم بهترین کارها را ارائه داد. او با سرمایه شخصی‌اش زندگی می‌کرد و هرچه دریافت می‌کرد خرج کار می‌کرد، نه زندگی شخصی.
در ادامه، یلدا ابتهاج با اشاره به نقش همسر پژمان در بازگرداندن پیکر او گفت: کمتر از یک ماه پیش برای سالگرد درگذشت پدرم، شنیدم استاد پژمان از دنیا رفته است. به همسرش گفتم اگر امکان انتقال پیکر به ایران وجود دارد آماده همکاری هستم. خوشحالم که این اتفاق افتاد. متاسفانه موسیقی و موزیسین‌های ما مهجورند و این مراسم در شأن احمد پژمان نیست. او بزرگ موسیقی ما بود و با شرافت، موسیقی ایران را حفظ کرد. اگر به موسیقی ارزش بیشتری داده بودیم، او مجبور نبود به آمریکا برود. او دریچه‌ای تازه به موسیقی گشود و سرمشقی برای هنرمندان بود.
ابتهاج در پایان از نادره رضایی، علی مغازه‌ای، حمید منشی، علی رنجبر، کیوان فرزین، بابک رضایی، اسحاق شکری، بنیاد رودکی و اعضای شورای شهر لار برای هماهنگی‌های مربوط به خاکسپاری قدردانی کرد.
در پایان مراسم، شیرین بذله، همسر احمد پژمان، با قدردانی از همه همراهان گفت: خیلی خوشحالم که به یاری دوستان توانستم آرزوی احمد را برآورده کنم و پیکرش را در ایران به خاک بسپارم. در ۳۵ سال زندگی مشترک همواره همسری دلسوز و دوستی محترم برای من و فرزندمان بود. او در برابر مشکلات دیگران خود را مسئول می‌دانست و برای همه مردم آرزوی صلح و آرامش داشت.